In het Westen lopen we meestal rond met een open navel. Bij ons worden de navelstreng en de placenta dikwijls aanzien als medisch afval of wordt er cosmetica van gemaakt.
In de Andes wacht men met het doorsnijden van de navelstreng tot die ophoudt met kloppen. Dat is het teken dat al het bloed van de baby in zijn lichaam is. Er wordt een ritueel uitgevoerd om de navelstreng en de placenta te bedanken dat ze de baby gevoed hebben tot aan zijn geboorte.
Bij dit ritueel wordt de navel van de baby energetisch gesloten, zodat de baby in zijn eigen energieveld kan zijn. Zo voorkomt men dat vreemde energieën langs deze opening binnenkomen in zijn energieveld.
Daarna begraaft men de navelstreng en de placenta in de aarde. Dit is dan letterlijk de plek van je roots, de plek waar je wortels zitten, waar je geboren bent.
Omdat dit hier volledig ontbreekt, blijft onze navel openstaan. Ons lichaam herinnert zich dat het langs deze opening gevoed werd en er werd niets ondernomen om deze opening te sluiten. Onze open navel is dus eigenlijk cultureel gebonden.